به گزارش همشهری آنلاین به نقل از گاردین، یکی از فرماندهان طالبان از اصحاب رسانه دعوت کرد تا از محلی که آمریکا نقشه کشتار و شکنجه زندانیان را در آن اجرا می‌کرده بازدید کنند.
اتومبیل‌ها، مینی‌بوس‌ها و خودروهای زرهی سازمان مرکزی اطلاعات آمریکا معروف به سیا که از آنها برای اجرای نبردی مخفیانه در افغانستان استفاده می‌کرد، قبل از خروج آمریکا از این کشور طوری سوزانده شده بودند که قابل شناسایی نباشند؛ در زیر بقایای خاکسترگرفته این ادوات، حوضچه‌هایی براق از فلز مذاب سرد شده تشکیل شده بود.
این محل تخریب شده، شهرکی است که برای آموزش نیروهای شبه نظامی ساخته شد تا سخیف‌ترین اعمال ضد حقوق بشری را مرتکب شوند آنهم در جنگی که توسط خودش به پایان رسید. اکنون از آن تنها یک دیوار بتنی بلند باقی مانده که برای تمرین حملات شبانه به خانه‌های غیرنظامیان استفاده می‌شد.
انبار عظیم مهمات منفجر شده بود. بسیاری از ابزار قتل و ضرب وشتم آدمیزاد، از اسلحه گرفته تا نارنجک و خمپاره و توپخانه سنگین که در سه ردیف مرتفع روی وسیله حمل و نقل و در دو ارتفاع قرار گرفته بود در اثر این انفجار به ضایعاتی فلزی تبدیل شدند. صدای ناشی از این انفجار بزرگ بلافاصله پس از حمله خونین فرودگاه کابل در پایتخت شنیده شد و وحشت مردم را بیشتر کرد.
اینها همه بخشی از مقر سیا (CIA) بودند که به مدت ۲۰ سال قلب تاریک و مخفی نیروهای آمریکا برای «جنگ علیه تروریسم» بود؛ جایی که بدترین سوء استفاده‌ها در جهت تشدید ماموریت آمریکا در افغانستان در آن انجام شد.
این محوطه وسیع در دامنه تپه‌ای در مساحت سه کیلومتر مربعی شمال شرقی فرودگاه حامد کرزی قرار دارد؛ در اوایل درگیری‌های سال ۲۰۰۲ به دلیل شکنجه ها و قتل‌های زندان «گودال نمک» بد نام شد. سیا این محل را با نام رمزی کبالت اسم گذاری کرد. مردان اسیر در این محل آن را زندان تاریک نامیدند زیرا در سلول‌های آنجا هیچ نوری وجود نداشت جز کورسویی که گاهی از چراغ‌های نگهبانان به آنها می‌رسید.
در اینجا بود که گل رحمان در سال ۲۰۰۲ بر اثر هیپوترمی یا سرمازدگی شدید جان خود را از دست داد. او را نیمه برهنه به دیوار بستند تا شب را در یخبندان سر کند. مرگ او باعث شد تا دستورالعمل‌های رسمی سیا در مورد بازجویی تحت شکنجه بازنویسی شود. در گزارشی در سال ۲۰۱۴ نشان داده شد که اطلاعات ناشی از سوء رفتار با زندانی مفید نیستند.
این پایگاه که به مدت دو دهه به شکلی محرمانه فعالیت می‌کرد و تنها در عکس‌های ماهواره‌ای قابل مشاهده بود، با شهادت بازماندگان ردیابی شد. اکنون نیروهای ویژه طالبان وارد این پایگاه شدند و محوطه ای مخفی را به طور مختصر برای بازدید خبرنگاران باز کردند.
ملا حسنین، فرمانده یگان ۳۱۳ طالبان، که مسئولیت بازدید خبرنگاران را بر عهده داشت، گفت: «ما می‌خواهیم نشان دهیم که چگونه همه این تجهیزاتی که می‌توانست در راستای ساختن کشور ما استفاده شود را هدر دادند.» وی گفت قصد دارند از پایگاه سابق سیا برای آموزش نظامی خود استفاده کنند بنابراین این بازدید اجمالی احتمالا اولین و آخرین باری است که رسانه‌ها اجازه ورود به این پایگاه را داشته‌اند.
نیروهای ویژه طالبان متشکل از مهاجمانی است که اخیرا برای جشن تصرف پایتخت در کابل راهپیمایی کردند. خودروهایی که نشان «اسکادران انتحاری» داشتند روزنامه‌نگاران را در اطراف پایگاه سابق سیا چرخاندند. محافظان این مقر لباس‌های نوار ببری اداره سابق امنیت ملی افغانستان را که زمانی مسئول شکار اعضای اسکادران انتحاری بود به تن داشتند
یگان‌های شبه نظامی مستقر در این پایگاه ترسناک‌ترین گروه فعال در کشور بودند: کشتارهای غیرقانونی کودکان و سایر غیرنظامیان به آنها منتسب است. این پادگان آنقدر سریع تخلیه شده که افراد غذای خود را نیمه کاره رها کردند و کف پادگان پر از اموالی است که از قفسه‌های خالی شده بیرون ریخته بود.
تمام یادگاری‌های افتخار آمیز و رتبه‌های نیروهای این پایگاه از بین رفته و تنها یادداشت‌های دست نویس تمرین‌های هفتگی باقی مانده بود. حتی محل زندان گودال نمک نیز چند ماه قبل تخریب شده است. تحقیقات ماهواره‌ای نیویورک تایمز نشان می‌دهد که از بهار امسال، مجموعه‌ای از ساختمان‌های داخل این پایگاه تسطیح و با خاک یکسان شده است.
مقامات طالبان گفتند که هیچ اطلاعاتی در مورد این زندان و اتفاقات آن ندارند و این تنها خانواده گل رحمان است که همچنان در جستجوی جسدی که هرگز به آنها تحویل داده نشد هستند.
بقایایی از تکنیک‌های شکنجه ثبت شده در این محل شامل تغذیه مقعدی، بستن سر و ته زندانیان به میله‌های لرزان و محرومیت از استفاده از توالت، برهنه ماندن یا اجبار به استفاده از پوشک بزرگسالان همراه برخی تجهیزات ساختمانی در این محل رها شده بودند.
ساختمانی که زمانی با درها و تجهیزات پیشرفته و مستحکم حفاظت می‌شد، ظاهرا بمباران شده و فضای داخلی آن کاملا تخریب و مانند اتومبیل‌های موجود در محوطه به خاکستر تبدیل شده است. تمام تجهیزات پیچیده این پایگاه تخریب شده و شواهدی از چندین گودال سوخته وجود دارد که در آن حتی کیت‌های پزشکی و دفترچه‌های دستورالعمل‌ها نیز به آتش کشیده شده‌اند.
مقامات طالبان از ورود خبرنگاران به مناطقی که به طور رسمی پاکسازی نشده، امتناع کردند و گفتند چندین تله بمب انفجاری در زیر آوارهای اردوگاه پیدا کرده‌اند.
در طول روزهای خروج آمریکا، با آگاهی از وضعیت نیروهای این محل، هلیکوپترها صدها نفر را از داخل این پایگاه به فرودگاه کابل منتقل کردند تا در آخرین ساعات تخلیه و خروج از افغانستان تا جایی که ممکن است اثری از جنایات اتفاق افتاده در این مقر باقی نماند.
تنها محل دست نخورده در آن نزدیکی یک سالن تفریحی خاک گرفته است که بیلیارد، پینگ پنگ، دارت، فوتبال دستی و جعبه‌ای از بازی‌های فکری داشت. اکنون معلوم نیست طالبان که زمانی آنقدر سختگیر بود که حتی شطرنج را ممنوع کرده بود، با این وسایل تفریحی و غیرنظامی چه خواهند کرد.
نظر شما